دانلود مقاله آئین‌نامه حفاظتی کارگاههای با word
دانلود مقاله آئین‌نامه حفاظتی کارگاههای با word دارای 53 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد دانلود مقاله آئین‌نامه حفاظتی کارگاههای با word کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی دانلود مقاله آئین‌نامه حفاظتی کارگاههای با word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن دانلود مقاله آئین‌نامه حفاظتی کارگاههای با word :
فصل اول : تخریب بخش اول
– عملیات مقدماتی تخریب ماده 1- قبل از اینکه عملیات تخریب شروع شود ، باید بازدید دقیقی از کلیه قسمتهای ساختمان دردست تخریب بعمل‌آمده و در صورت وجود قسمتهای خطرناک و قابل ریزش، اقدامات احتیاطی از قبیل نصب شمع، سپر، حائل و ستونهای موقتی جهت مهار آن قسمتها بعمل آید. ماده 2- قبل از شروع کار، جریان برق، گاز، آب و سایر خدمات مشابه با اطلاع و نظارت سازمانهای مربوطه بطور مطمئن قطع و در صورت نیاز به برقراری موقت آنها، این عمل باید با موافقت و نظارت سازمانهای ذیربط و رعایت کلیه احتیاطات و مقررات ایمنی مربوطه انجام گردد.
ماده 3- منطقه خطر در اطراف ساختمان دردست تخریب باید کاملاً محصور و علامات خطر و هشداردهنده نصب گردد و از افراد غیر مسئول به منطقه محصورشده جلوگیری بعمل آید. ماده 4- در هنگام شب، مرز منطقه محصور شده باید با نصب چراغهای قرمز و یا علائم مشخصه دیگر از قبیل تابلوهای شبرنگ و غیره مشخص گردد. ماده 5- کلیه راههای ورودی و خروجی ساختمان دردست تخریب بجز راهی که برای عبور و مرور کارگران و افراد مسئول در نظر گرفته شده، باید مسدود گردد. ماده 6- کلیه شیشه‌های موجود در درب‌ها و پنجره‌ها باید قبل از شروع عملیات تخریب درآورده شده و محل مناسبی انبار گردد.
ماده 7- عملیات تخریب باید از بالاترین قسمت یا طبقه شروع و به پائین‌ترین قسمت یا طبقه ختم گردد، مگر در موارد خاصی که تخریب بطور یکجا و استفاده از مواد منفجره در فونداسیون و از راه دوربا رعایت کلیه احتیاطات و مقررات ایمنی مربوطه و کسب مجوزهای لازم انجام و یا از طریق کشیدن با کابل و واژگون کردن و یا از طریق ضربه زدن با وزنه‌های در حال نوسان انجام شود. ماده 8- در مواردی که عمل تخریب از طریق کشش و واژگون کردن انجام میشود، باید از کابلهای فلزی محکم استفاده شده و کلیه کارگران و افراد مسئول در فاصله مناسب و مطمئن و کاملاً دور از منطقه خطر نگهداشته شوند. ماده 9- در مواردی که از وزنه‌های در حال نوسان برای تخریب استفاده میشود باید در اطراف محل اصابت وزنه میدان عملی به عرض 5/1 برابر ارتفاع ساختمان در نظر گرفته شود.
ماده 10- وزنه‌های در حال نوسان مذکور در ماده فوق باید بترتیبی کنترل گردند که بجز ساختمان دردست تخریب به‌جای دیگر اصابت ننمایند. ماده 11- از تخریب قسمتهائی از ساختمان که باعث تخریب و ریزش ناگهانی قسمتهای دیگر ساختمان گردد باید جلوگیری بعمل آید. ماده 12- در پایان کار روزانه، قسمتهای دردست تخریب نباید در شرایط ناپایداری که در برابر فشار باد یا ارتعاشات آسیب‌پذیر باشند، رها گردند. ماده 13- مصالح و مواد حاصل از تخریب هر قسمت یا طبقه باید بموقع به محل مناسبی منتقل گردد و از انباشته شدن آن بترتیبی که مانع از انجام کار شده و یا استحکام طبقات پائین‌تر را بخطر اندازد،
جلوگیری بعمل آید. ماده 14- میخهای موجود در تیرها و تخته‌های حاصل از تخریب باید بلافاصله بداخل چوب فرو کوبیده و یا کشیده شود. ماده 15- در صورت لزوم، جهت جلوگیری از پخش گرد و غبار ناشی از تخریب باید در فواصل زمانی مناسب قسمتهای دردست تخریب بوسیله آب‌فشان مرطوب گردد. ماده 16- کلیه پرتگاهها و دهانه‌های موجود در کف طبقات و سایر قسمتها باستثناء دهانه‌هائیکه برای حمل و انتقال مواد و مصالح حاصل از تخریب و یا لوازم کار مودر استفاده قرار میگیرند، باید بوسیله نرده یا حفاظهای مناسب محصور یا پوشانده شوند. ماده 17- در محوطه تخریب باید گذرگاههای مطمئنی برای عبور و مرور کارگران در نظر گرفته‌شود.
این گذرگاهها باید روشن و فاقد هرگونه مانع باشد. ماده 18- باستثناء پلکانها، راهروها و نربانها و درهائیکه برای استفاده کارگران بکار میرود باید کلیه راههای ارتباطی دیگر ساختمان در تمام مدت تخریب مسدود گردد. ماده 19- اگر ساختمان دردست تخریب بیش از دو طبقه و یا بلندتر از هشت متر از کف پیاده‌رو بوده و فاصله ساختمان از پیاده‌رو یا معبر کمتر از پنج متر باشد باید راهرو سرپوشیده موقتی برای تمام طول ساختمان با عرض متناسب در پیاده‌رو از چوب یا مصالح مقاوم مشابه ساخته شود و روشنائی لازم طبیعی و یا مصنوعی بطور دائم برای این راهرو تأمین گردد. ماده 20- سقف راهروهای سرپوشیده باید حداقل در حدود 700 کیلوگرم بر مترمربع فشار را تحمل نماید و در صورتیکه از این سقفها برای گذراندن برخی مصالح نیز استفاده شود باید حداقل 1500 کیلوگرم بر مترمربع فشار را تحمل نماید. ماده 21- بمنظور جلوگیری از خطرات ناشی از سقوط مصالح ساختمانی، اطراف خارجی سقف راهروهای سرپوشیده باید دارای حفاظ کاملی از چوب یا توری فلزی مقاوم با ارتفاع حداقل یک‌متر باشد. این حفاظ ممکن است حداکثر نسبت به سقف زاویه 45 درجه بطرف داخل داشته باشد.
ماده 22- در صورتیکه راهروهای سرپوشیده دارای درهائی برای بارگیری مصالح و غیره باشد این درب‌ها باید همواره بسته باشد مگر در مواقع بارگیری و حمل که باید مراقبت کافی بعمل آید. ماده 23- سقف راهروهای سرپوشیده که از الوار ساخته میشود باید حداقل پنج سانتی‌متر ضخامت داشته باشد اجزاء متشکله راهرو باید بهم و به کف مهار شده باشد. ماده 24- اگر ساختمان در دست تخریب از معبر یا پیاده‌رو بیش از پنج متر فاصله داشته باشد میتوان بجای ایجاد راهروی سرپوشیده از حصار یا نرده استفاده کرد. ماده 25- در محل‌های ورود و خروج کارگران به ساختمان مورد تخریب باید راهروهای سرپوشیده با حداقل 3 متر طول و عرض نیم متر بیش از عرض درب ورودی ساخته شود تا از سقوط مصالح بر روی آن جلوگیری بعمل آید. ماده 26- مصالح ساختمانی نباید بوسیله سقوط آزاد بخارج پرتاب شود مگرآنکه پرتاب از داخل کانالهای چوبی یا فلزی انجام گیرد.
ماده 27- کانالهای چوبی یا فلزی که برای هدایت مصالح بخارج بکار میرود چنانچه بیش از 45 درجه شیب داشته باشد بایستی از چهار طرف کاملاً مسدود باشد، باستثنای دهانه‌هائی که برای ورود و خروج مصالح تعبیه گردیده است. ماده 28- دهانه خارجی کانالهای چوبی یا فلزی باید مجهز به دریچه محکمی بوده و در هنگام کار بوسیله یک نفر کارگر مراقبت شود و در سایر مواقع درب آن مسدود باشد و همچنین در ابتدای کانالهای مزبور نیز باید تدابیر و احتیاطات لازم برای جلوگیری از سقوط اتفاقی کارگران بداخل دهانه ورودی بکار برده شود. ماده 29- محل نگهداری ابزار و وسائل ساختمانی و ساختمانهای موقت کارگران باید در جائی قرار داشته باشد که در معرض خطر ریزش و یا سقوط مصالح و مواد حاصل از تخریب نباشد. ماده 30- کلیه کارگران و افرادی که در عملیات تخریب دخالت دارند، باید مجهز به کلاه ایمنی مناسب باشند و همچنین در صورت لزوم و بنا به موقعیت و اقتضای کار باید دستکش، کفش، عینک و ماسک حفاظتی مناسب مطابق با ضوابط آئین‌نامه وسائل حفاظت انفرادی در اختیار آنها گذارده شده و نظارت و کنترل لازم در مورد استفاده از آنها بعمل آید
. بخش سوم – تخریب و برچیدن دیوارها ماده 31- دیوار یا قسمتی از دیوار که ارتفاع آن بیش از 22 برابر ضخامت آن است، نباید بدون مهارهای جانبی آزاد بماند. ماده 32- برای خراب کردن و برچیدن دیوارهای نازک و مرتفع و فاقد استحکام کافی بطریق دستی باید از داربست استفاده شود. ماده 33- در مواردی که دیوار از طریق واردآوردن نیرو و فشار تخریب میگردد، باید کلیه کارگران و افراد از منطقه ریزش دور نگهداشته شوند.
ماده 34- قبل از خراب کردن هر یک از دیوارهای داخلی یا خارجی باید سوراخها و دهانه‌هائی که تا فاصله سه متر از محل تخریب در کف طبقه قرار دارد بوسیله مصالح مقاوم بابعاد کافی پوشانده شود مگر آنکه در طبقات پائین مطلقاً کارگری کار نکند و یا راههای ورود باین طبقات قبلاً مسدود باشد. ماده 35- دیوارهائی که برای نگهداری خاک زمین یا ساختمانهای مجاور ساخته شده‌اند، نباید تخریب گردند مگرآنکه قبلاً آن خاک برداشته شده و یا ساختمان مربوطه بوسیله شمع و سپر محافظت شده باشد. بخش چهارم – تخریب و برچیدن طاقها ماده 36- در طاق‌های ضربی چه هنگامیکه سوراخ در آن ایجاد میشود و چه هنگام تخریب آن باید آجرها و مصالح بین دو تیرآهن تا تکیه‌گاههای طاق بطور کامل برداشته شود. ماده 37- هنگام تخریب طاق پس از برداشتن قسمتی از طاق ، باید روی تیرآهنها یا تیرچه‌ها بطور عرضی الوارهائی حداقل به ضخامت 5 سانتی‌متر و به عرض 25 سانتی‌متر به تعداد کافی گذارده شود تا کارگران بتوانند در روی آنها مستقر شده و بکار خود ادامه دهند.
ماده 38- هنگام تخریب طاق، باید طبقه زیر آن بطوری مسدود شود که هیچیک از کارگران نتوانند در آن رفت و آمد کنند. بخش پنجم – تخریب و برچیدن اسلکت فلزی ساختمان ماده 39- در صورت استفاده از جرثقیل برای پائین آوردن تیرآهنها وقطعات فولادی، مقررات آئین‌نامه حفاظتی وسائل حمل و نقل و جابجا کردن مواد و اشیاء در کارگاهها باید رعایت گردد. ماده 40- پس از تخریب و برداشتن طاق اگر نصب جرثقیل ساختمانی روی تیرآهن ضروری باشد باید قبلاً بوسیله الوار تمام اطراف محل نصب جرثقیل بجز قسمتی که برای حمل وسائل و مواد لازم باشد، پوشانده شده و بطرز محکم و مطمئن استقرار یابد . ماده 41- هنگام استفاده از جرثقیل‌ها و وسائل مشابه باید یک سلسله علامات مشخص بکار رود و تمام افرادیکه با این گونه وسائل کار میکنند قبلاً آموزش لازم را برای آشنائی و بکار بردن علامات مذکور دیده باشند.
ماده 42- هنگام پائین‌آوردن تیرآهن‌های بریده شده بوسیله جرثقیل، برای حفظ تعادل و جلوگیری از لنگر بار باید از طناب هدایت‌کننده نیز استفاده شود. ماده 43- از سوار شدن روی بار و آویزان شدن کارگران به کابل دستگاههای بالابر باید جلوگیری بعمل آید. ماده 44- هنگام استفاده از جرثقیل برای حمل کپسول‌های اکسیژن و استیلن باید از محفظه‌هائی استفاده شود که این کپسولها بطور مطمئن در آن مستقر شده باشد. ماده 45- قبل از بریدن تیرآهن باید احتیاط‌های لازم بمنظور جلوگیری از نوسانات آزاد تیرآهن بعد از برش بعمل آید تا صدمه‌ای باشخاص و یا وسائل یا استخوان‌بندی ساختمان مورد تخریب وارد نیاید.
ماده 46- پائین آوردن تیرآهن‌های بریده شده باید بطور آهسته انجام شود و انداختن آنها از بالا مطلقاً ممنوع است. ماده 47- هنگامیکه تخریب ساختمان فلزی بدون استفاده از جرثقیل انجام میگیرد، باید قبل از برداشتن تیرآهنها و ستونهای هر طبقه بلافاصله زیر آن با الوار پوشانیده شود. بخش ششم – تخریب دودکشهای بلند، برجها و سازه‌های مشابه ماده 48- دودکشهای بلند، برجها و سازه‌های مشابه نباید از طریق انفجار یا واژگونی تخریب شوند، مگرآنکه قبلاً محدوده حفاظت‌شده و مطمئنی با وسعت کافی در اطراف آن در نظر گرفته شده باشد. در صورتیکه قرار باشد سازه‌های فوق‌الذکر بطریق دستی تخریب گردد، باید از داربست استفاده شود. ماده 49- بتناسب تخریب سازه‌های مذکور از بالا به پائین سکوی داربست نیز باید بتدریج پائین آورده شود، بترتیبی که همواره محل استقرار کارگران مربوطه پائین‌تر از نقطه بالائی سازه بوده و این اختلاف ارتفاع کمتر از 50 سانتی‌متر و بیشتر از 150 سانتی‌متر نباشد. ماده 50- از ایستادن و استقرار کارگران در بالای سازه‌های مذکور باید جلوگیری بعمل آید.
ماده 51- مصالح حاصله از تخریب سازه‌های مورد بحث باید از داخل به پائین ریخته شده و برای جلوگیری از تجمع مصالح باید قبلاً دریچه‌ای در پائین‌ترین قسمت سازه جهت تخلیه آن ایجاد شود. ماده 52- تخلیه مصالح حاصله از تخریب مذکور در ماده فوق، فقط باید پس از توقف کار تخریب انجام شود. ماده 53- در صورت استفاده از بالابر، تکیه‌گاه آن باید مستقل از داربست باشد.
فصل دوم : گودبرداری و حفاری بخش اول
عملیات مقدماتی گودبرداری و حفاری ماده 54- قبل از اینکه عملیات گودبرداری و حفاری شروع شود، اقدامات زیر باید انجام شود: الف – زمین مورد نظر از لحاظ استحکام دقیقاً مورد بررسی قرار گیرد. ب – موقعیت تأسیسات زیرزمینی از قبیل کانالهای فاضلاب، لوله‌کشی آب ، گاز، کابلهای برق، تلفن و غیره که ممکن است در حین انجام عملیات گودبرداری موجب بروز خطر و حادثه گردند و یا خود دچار خسارت شوند، باید مورد شناسائی قرار گرفته و در صورت لزوم نسبت به تغییر مسیر دائم یا موقت و یا قطع جریان آنها اقدام گردد. ج – در صورتیکه تغییر مسیر یا قطع جریان تأسیسات مندرج در بند ب امکان پذیر نباشد باید بطرق مقتضی از قبیل نگهداشتن بطور معلق و یا محصور کردن و غیره، نسبت به حفاظت آنها اقدام شود.
د – موانعی از قبیل درخت، تخته‌سنگ و غیره از زمین مورد نظر خارج گردند. ه – در صورتیکه عملیات گودبرداری و حفاری احتمال خطری برای پایداری دیوارها و ساختمانهای مجاور دربرداشته باشد، باید از طریق نصب شمع، سپر و مهارهای مناسب ایمنی و پایداری آنها تأمین گردد. بخش دو – اصول کلی گودبرداری و حفاری ماده 55- اگر در مجاورت محل گودبرداری و حفاری کارگرانی مشغول بکار دیگری باشند، باید اقدامات احتیاطی برای ایمنی آنان بعمل آید. ماده 56- دیواره‌های هر گودبرداری که عمق آن بیش از یک متر بوده و احتمال خطر ریزش وجود داشته باشد، باید بوسیله نصب شمع، سپر و مهارهای محکم و مناسب حفاظت گردد، مگر آنکه دیواره‌ها دارای شیب مناسب (کمتر از زاویه پایدار شیب خاکریزی) باشد. ماده 57- در مواردی که عملیات گودبرداری و حفاری در مجاورت خطوط راه آهن ، بزرگراه‌ها و یا مراکز و تأسیساتی که تولید ارتعاش مینماید، انجام شود باید تدابیر احتیاطی از قبیل نصب شمع، سپر و مهارهای مناسب برای جلوگیری از خطر ریزش اتخاذ گردد.
ماده 58- مصالح حاصل از گودبرداری و حفاری نباید بفاصله کمتر از نیم متر از لبه گود ریخته شود. همچنین این مصالح نباید در پیاده‌روها و معابر عمومی بنحوی انباشته شود که مانع عبور و مرور گردد. ماده 59- دیواره‌های محل گودبرداری و حفاری در موارد ذیل باید دقیقاً مورد بررسی و بازدید قرار گرفته و در نقاطی که خطر ریزش یا لغزش بوجود آمده است، وسائل ایمنی نصب یا تقویت گردد. الف – بعد از یک وقفه 24 ساعته یابیشتر در کار. ب – بعد از هرگونه عملیات انفجاری. ج – بعد از ریزش‌های ناگهانی. د – بعد از صدمات اساسی به مهارها. ه – بعد از یخبندان‌های شدید. و – بعد از بارانهای شدید.
ماده 60 – در محلهائی که احتمال سقوط اشیاء به محل گودبرداری و حفاری وجود دارد، باید موانع حفاظتی برای جلوگیری از واردشدن آسیب به کارگران پیش بینی گردد. همچنین برای پیشگیری از سقوط کارگران و افراد عابر بداخل محل گودبرداری و حفاری نیز باید اقدامات احتیاطی از قبیل محصورکردن محوطه گودبرداری، نصب نرده‌ها موانع، علائم هشداردهنده و یا ایجاد گذرگاههای موقت، مطمئن و ایمن انجام شود. ماده 61- شبها در کلیه معابر و پیاده‌روهای اطراف محوطه گودبرداری و حفاری باید روشنائی کافی تأمین شود و همچنین علائم هشداردهنده شبانه از قبیل چراغهای احتیاط ، تابلوهای شبرنگ و غیره در اطراف منطقه محصور شده نصب گردد.
ماده 62- قبل از قراردادن ماشین آلات و وسائل مکانیکی از قبیل جرثقیل، بیل مکانیکی، کامیون و غیره و یا انباشتن خاکهای حاصل از گودبرداری و حفاری و مصالح ساختمانی در نزدیکی لبه‌های گود، باید شمع، سپر و مهارهای لازم جهت افزایش مقاومت در مقابل بارهای اضافی در دیواره گود نصب گردد. ماده 63- درصورتیکه از وسائل بالابر برای حمل خاک و مواد حاصل از گودبرداری و حفاری استفاده شود، باید پایههای این وسیله بطور محکم و مطمئن نصب گردیده و خاک و مواد مذکور نیز باید با محفظه ایمن و مطمئن بالاآورده شود.
ماده 64- هرگاه دیواری جهت حفاظت یکی از دیواره‌های گودبرداری مورد استفاده قرار گیرد باید بوسیله مهارهای لازم پایداری آن تأمین شود. ماده 65- در صورتیکه از موتورهای احتراق داخلی در داخل گود استفاده شود، باید با اتخاذ تدابیر فنی، گازهای حاصله از کار موتور بطور مؤثر از منطقه کار کارگران تخلیه و خارج گردد. ماده 66- چنایچه وضعیت گود یا شیار بنحوی است که روشنائی کافی با نور طبیعی تأمین نمیشود باید جهت جلوگیری از حوادث ناشی از فقدان روشنائی از منابع نور مصنوعی استفاده شود. ماده 67- درصورتیکه احتمال نشت و تجمع گازهای سمی و خطرناک در داخل گود وجود داشته‌باشد باید با اتخاذ تدابیر فنی و نصب وسائل تهویه، هوای منطقه تنفسی کارگران بطور مؤثر تهویه گردد.
ماده 68- در مواردیکه حفاری در زیر پیاده‌روهای ضروری باشد، باید جهت پیشگیری از خطر ریزش اقدامات احتیاطی از قبیل نصب مهارهای مناسب با استقامت کافی انجام و با نصب موانع، نرده‌ها و علائم هشداردهنده ، منطقه خطر بطور کلی محصور و از عبور و مرور افراد جلوگیری بعمل آید. ماده 69- در گودها و شیارهائی که عمق آنها از یک متر بیشتر باشد، نباید کارگر را به تنهائی بکار گمارد. ماده 70- در حفاری با بیل و کلنگ باید کارگران بفاصله کافی از یکدیگر بکار گمارده شوند. ماده 71- در شیارهای عمیق و طولانی که عمق آنها بیش از یک متر باشد، باید بازاء حداکثر هر سی متر طول، یک نردبان کارگذارده شود.
لبه بالائی نردبان باید تا نود سانتی‌متر بالاتر از لبه شیار ادامه داشته باشد. بخش سوم – راههای ورود و خروج به محل گودبرداری و حفاری ماده 72- برای رفت و آمد کارگران به محل گودبرداری باید راههای ورودی و خروجی مناسب و ایمن در نظر گرفته شود. در محل گودهائی که عمق آن بیش از 6 متر باشد، باید برای هر شش متر یک سکو یا پاگرد برای نردبانها، پله‌ها و راههای شیب‌دار پیش‌بینی گردد این سکوها یا پاگردها و همچنین راههای شیب‌دار و پلیکانها باید بوسیله نرده های مناسب محافظت شود. ماده 73- عرض معابر و راههای شیب دار ویژه وسائل نقلیه نباید کمتر از چهار متر باشد و در طرفین آن باید موانع محکم و مناسبی نصب گردد.
در صورتیکه این حفاظ از چوب ساخته شود. قطر آن نباید از بیست سانتی‌متر کمتر باشد. ماده 74- در محل گودبرداری باید یک نفر نگهبان مسئول نظارت برورود و خروج کامیونها و ماشین‌آلات سنگین باشد و نیز برای آگاهی کارگران و سایر افراد، علائم هشداردهنده و معبر ورود و خروج کامیونها و ماشین‌آلات مذکور نصب گردد. ماده 75- راههای شیب‌دار و معابری که در زمین های سخت ( بدون استفاده از تخته های چوبی ) ساخته میشود، باید بدون پستی و بلندی و ناهمواری باشد.
فصل سوم : داربست
تعریف: داربست هر ساختار موقتی شامل یک یا چند جایگاه ، اجزای نگاهدارنده، اتصالات و تکیه‌گاهها است که در طی اجرای هر گونه عملیات ساختمانی از قبیل تعمیرات، نماسازی، تخریب، تمیزکاری، رنگ‌آمیزی یا سایر کارهای مشابه بمنظور دسترسی به بنا و حفظ و نگاهداری کارگران یا مصالح در ارتفاع، مورد استفاده قرار میگیرد. بخش نخست: مقررات کلی ضرورت استفاده از داربست ماده 76- کلیه کارهائی را که نتوان در ارتفاع با استفاده از نردبان یا وسایل دیگر بطور اطمینان‌بخشی انجام داد بایستی برای کارگران داربستهای مناسب و کافی فراهم کرد.
ماده 77- برپاکردن ، پیاده کردن و دادن تغییرات اساسی در داربستها باید فقط تحت مدیریت و نظارت یک شخص با کفایت ومسئول و حتی‌المقدور بوسیله کارگرانیکه در اینگونه کارها تجربه کافی دارند انجام گیرد. کیفیت اجزای داربست ماده 78- اجزای داربستها و کلیه وسائلی که در آن بکار میرود باید از مصالح مناسب و مرغوب ، طوری طراحی، ساخته و آماده شود که واجد شرایط ایمنی کار برای کارگران بوده و توانائی پذیرش بارها و فشارهای وارده را داشته و در شرائط مناسبی نگاهداری شوند. ماده 79- قطعات چوبی که در ساخت داربست ها بکار میروند بایستی از کیفیت مرغوبی برخوردار بوده و الیاف بلندی داشته باشند.
در وضعیت خوبی قرار داشته و رنگ نشده باشند. هیچ نوع کاری روی آنها انجام نگرفته باشد و عاری از هرگونه عیب خطرناک و بدون گره و پوسته و کرم‌خوردگی و پوسیدگی باشند. ماده 80 – تدبیرهای لازم اتخاذ شود تا تخته‌ها و الوارهائیکه برای ساخت داربست بکار میروند، در برابر ترک‌خوردگی محافظت شوند. ماده 81- وسایلی که برای ساخت داربستها بکار میروند بایستی در شرایط خوبی در انبار نگاهداری شوند و از وسایل نامناسب جدا گردند. ماده 82- از طناب‌هائیکه با اسیدها یا مواد خورنده و فرساینده دیگر در تماس بوده‌اند، یا معیوبند نباید بکار گرفته شوند. ماده 84- در داربست نباید میخهای چدنی بکار برده شود. پایداری و فراهم کردن داربست ماده 85- داربستها بایستی با ضریب اطمینانی تا چهار برابر حداکثر بارگیری طراحی شوند.
ماده 86- برای برپاکردن داربست باید وسایل کافی فراهم و بکار گرفته شود. ماده 87- هر داربستی باید بطور مناسب و کافی مهار گردد. ماده 88- بجز داربستهای مستقل، هر داربستی باید در فاصله های مناسب در دو جهت عمودی و افقی محکم به ساختمان مهار شود. ماده 89- هر سازه و هر وسیله‌ای که بعنوان تکیه‌گاه جایگاه کار مورد استفاده قرار میگیرد، باید طبق استاندارد فنی ساخته شده و پایه محکمی داشته‌باشد و با میل مهارها و مهاربندی مناسبی استوار گردد. ماده 90- پایههای داربست باید بطور مطمئن و محکمی مهار شده باشد تا مانع نوسان و جابجائی و لغزیدن داربست گردد. ماده 91- در داربستهای مستقل دست کم یک سوم تیرهای حامل جایگاه ، تاپیاده‌شدن کامل داربست باید در جای خود باقی بماند و برحسب مورد به تیرهای افقی یا به تیرهای عمودی بطور محکمی بسته شود. ماده 92- هرگز نباید برای تکیه‌گاه داربست یا ساخت آن از آجرهای لق، لوله‌های فاضلاب، بلوک‌های غیر متصل سفال، بشکه، جعبه یا مصالح نامطمئن دیگر استفاده شود. ماده 93- بخشهای فلزی داربست نباید ترک‌خودرگی، زنگزدگی یا عیبهای دیگر داشته باشند که احتمالاً به استحکام آن زیانی وارد سازد.
ماده 94- داربستها باید طوری متصل ، جاافتاده و مهاربندی شوند که در صورت استفاده معدنی از داربست جابجا نشوند. ماده 95- برای جلوگیری از خطر افتادن اتفاقی مصالح ساختمانی یا ابزار کار از طبقات مختلف داربست بایستی اقدامات احتیاطی زیر بعمل آید: الف – نصب توری یا سرپوش مناسبی در طبقات زیرین. ب – نصب پاخوری بارتفاع 15 سانتی‌متر در لبه جایگاه. ماده 96- میخ‌هائیکه برای اتصال اجزای داربست چوبی بکار میرود باید بابعاد و کلفتی مناسب و تعداد کافی باشند و تا انتها بطور کامل کوبیده شوند نه‌اینکه نیمه کاره رها شده و سپس خم گردد. بازرسی و تعمیرات ماده 97- پیش از برپا کردن هر داربست شخص واجد شرایطی باید همه بخشهای داربست را بررسی نماید: (الف) – دست‌کم یک بار در هفته. (ب) – پس از هر وضعیت نامناسب جوی و هر توقف دراز مدت کار و نباید آنها را بکار برد مگر آنکه از هر نظر با کیفیتی که برای بکارگیری آنها تعیین شده منطبق باشد.
ماده 98- هیچ بخشی از داربست را نباید پیاده کرد و داربست در حالتی بجا گذاشت که بتوان از بخشهای باقیمانده استفاده کرد، مگرآنکه بخش بجا مانده منطبق با این مقررات باشد. ماده 99- هر داربستی که کارفرما انرا در دسترس کارگرانش میگذارد خواه آنرا برپا کرده باشد یا نه باید پیش از بکارگیری شخص صلاحیتداری آنرا بررسی کند تا اطمینان حاصل نماید که: (الف) – داربست در وضعیت پایداری است. (ب) – وسایلی که برای ساخت آن بکار رفته‌اند سالم‌اند. (ج) – داربست برای انجام کاری که از نظر گرفته شده مناسب است. (و) – تجهیزات ایمنی لازم در جای خود قرار دارند. ماده 100- اگر قسمتی از داربست احتیاج به تعمیر داشته باشد نباید قبل از رفع نقص و تعمیر داربست بکارگران اجازه کارکردن در روی آن داده شود. ماده 101- بعد از اتمام کار روزانه باید کلیه ابزار و مصالح از روی داربست برداشته شود. ماده 102- در موقع پیاده کردن داربست باید کلیه میخها از قطعات پیاده‌شده کشیده شود.
استفاده از داربست ماده 103- جابجائی، انبارکردن مصالح ساختمانی، عبور و کارکردن روی داربست باید با احتیاط انجام گیرد و از هر ضربه ناگهانی به داربست اجتناب گردد مانند پریدن و جفت زدن روی تخته جایگاه. ماده 104- در طول مدت استفاده از داربست باید دائماً نظارت شود تا بار بیش از اندازه و مصالح ساختمانی غیر لازم روی آن نهاده نشود. ماده 105- تا آنجا که امکان دارد بار روی داربست‌باید بطور یکنواخت توزیع گردد، تا از عدم تعادل خطرناک داربست اجتناب شود. ماده 106- از داربستها نباید برای انبار کردن مصالح ساختمانی استفاده شود مگر مصالحی که برای انجام کار فوری مورد نیاز باشد. ماده 107- در مواقعیکه هوا طوفانی است و باد شدید میوزد کار را باید قطع کرد تا آنکه تمام احتیاط‌های لازم اتخاذ شود. ماده 108- در مواردیکه روی جایگاه داربست برف یا یخ وجود داشته باشد نباید کارگران روی آن کار کنند،
مگر آنکه کلیه برف یا یخ از روی داربست برداشته شود و روی آن ماسه نرم ریخته شده باشد. ماده 109- در قسمتهائی از کابل یا طناب داربست که احتمال بریدگی یا سائیدگی میرود باید با تعبیه بالشتک از آن محافظت بعمل آورده شود. ماده 110- هنگامیکه در مجاورت خطوط نیروی برق احتیاج به نصب داربست باشد باید مراتب قبلاً باطلاع اداره برق رسانده شود تا ترتیب مقتضی برای جلوگیری از خطرات احتمالی داده شود مانند ایزولاسیون کابلهای برق فشار ضعیف. نصب دستگاههای بالابر روی داربست ماده 111- هرگاه لازم شود روی داربست دستگاه بالابر نصب گردد باید: ( الف) – بخشهای متشکله داربست بدقت بازرسی شوند و در صورت لزوم بنحو مناسبی به مقاومت آن افزوده شود. (ب ) – از حرکت و جابجائی تیرهای افقی داخل دیواری جلوگیری شود. ( ج ) – در صورت امکان ، پایههای عمودی بطور محکمی به بخش مقاوم ساختمان و در محلی که دستگاه بالابر باید نصب گردد،
متصل و مهار شوند. ماده 112- هرگاه سکوی دستگاه بالابر بین ریل‌ها جابجا نشود یا هرگاه بهنگام بالا یا پائین رفتن بار امکان برخورد آن با داربست وجود داشته باشد باید برای جلوگیری از گیر کردن بار به داربست، سرتاسر ارتفاع آن با نرده‌های عمودی پوشیده شود. بخش دوم : جایگاه کار قواعد کلی ماده 113- کلیه داربست‌هائیکه کارگران بر روی آن کار مینمایند باید داری تعداد کافی جایگاه کار باشد. ماده 114- هیچ بخشی از جایگاه کار نبایستی بر روی آجرهای لق، لوله‌های آب ، دودکش و سایر مصالح غیر مطمئن و نامناسب قرار گیرد. ماده 115- از جایگاه داربست نبایستی استفاده شود مگر آنکه ساخت آن باتمام رسیده و وسایل حفاظتی لازم بطور مناسبی نصب شده باشد. ماده 116- پهنای جایگاه با در نظر گرفتن نوع کار بایستی مناسب باشد و در هر بخش آن باید گذرگاه بازی به پهنای 60 سانتی‌متر فارغ از هر مانع ثابت و مصالح انباشته‌شده فراهم گردد.
ماده 117- در هیچ موردی پهنای جایگاه کار نباید از اندازه‌های زیر کمتر باشد: (الف) – 60 سانتی‌متر اگر از جایگه فقط برای عبور اشخاص بکار میرود. (ب) – 80 سانتی‌متر اگر از جایگاه برای نهادن مصالح ساختمانی استفاده میشود. (پ) – 110 سانتی‌متر اگر از جایگاه برای نگاهداری جایگاه یا سکوی بلندتر دیگری استفاده میشود. (د) – 150 سانتی‌متر اگر از جایگاه هم برای نگاهداری سکوی بلندتر دیگر و هم برای نصب و شکل‌دادن به سنگها استفاده میشود. ماده 118- بطور کلی حداکثر پهنای سکوئی که با تیرهای داخل دیواری نگاهداری میشود، نباید از 160 سانتی‌متر بیشتر شود. ماده 119- در صورت امکانیک فضای خالی بالای سری دست‌کم بارتفاع 180 سانتی‌متر بایستی بالای جایگاه کار در نظر گرفته شود.
ماده 120- جایگاه هر داربست پایه‌ای بایستی دست‌کم یک متر پائین‌تر از منتهی علیه تیرهای عمودی قرارگیرد. ماده 121- تخته‌ها و الوارهائی که جزئی از جایگاه کار بشمار میایند و یا بصورت پاخور لبه جایگاه بکار برده میشوند باید دارای شرایط زیر باشند: (الف) – با درنظر گرفتن فاصله بین تیرهای تکیه‌گاه جایگاه، کلفتی آنها ایمنی لازم را تأمین نماید، و در هیچ موردی کلفتی آنها از 50 سانتی‌متر کمتر نباشد. (ب) – پهنای آنها دست‌کم 15 سانتی‌متر باشد. ماده 122- هر تخته و هر الوار که جزئی از جایگاه کار بشمار میاید نباید بیش از 4 برابر کلفتی تخته یا الوار از انتهای تکیه‌گاه تجاوز نماید. ماده 123- تخته‌ها و یا الوارها نباید روی همدیگر قرار گیرند مگرآنکه احتیاط‌های لازم بعمل آمده باشد، مانند متصل‌کردن قطعاتی که دوسر آن پخت شده است تا خطر زمین‌خوردن بحداقل کاهش یابد و جابجائی چراغهای دستی بآسانی صورت گیرد. ماده 124- تخته‌های زیرپائی که در ساختمان یک جایگاه بکار میرود بایستی از نظر کلفتی متحدالشکل باشند. ماده 125- تخته‌ها و یا الوارهائی که جزو سکوی کار بشمار میآیند باید حداقل با سه تکیه‌گاه نگاهداری شوند،
مگر آنکه فاصله بین تیرهای افقی پشت سرهم تکیه‌گاه و کلفتی تخته‌ها طوری باشد که خطر شکم دادن بیش از حد و بلند شدن سر دیگر تخته در بین نباشد. ماده 126- جایگاههای کار باید به شیوه‌ای ساخته شوند که تخته‌ها و یا الوارهای تشکیل‌دهنده آنها، هنگام استفاده معمولی جابجا نشوند. ماده 127- هر سکو یا جایگاه که بیش از 2 متر بالای زمین یا کف قرار دارد باید دارای تخته‌بندی نزدیک بهم باشد یا چنان پهلوی یک دیگر الوار کوبی شده‌باشد که هیچ نوع ابزار و لوازم کار و مصالح از لای آنها به پائین سقوط ننماید. حفاظ‌گذاری (حفاظت از سقوط) ماده 128- هر بخشی از جایگاه کار یا محل کاری که بلندی آن بیش از 2 متر است و امکان دارد شخص از بالای آن بیافتد بایستی دارای جان‌پناه با شرایط زیر باشد: 1- حفاظ از جنس مرغوب و مناسب و دارای استحکام کافی باشد.
2- نرده بالائی یک الی 15/1 متر بالای سطح جایگاه قرارگیرد. 3- برای جلوگیری از سرخوردن کارگران و افتادن مصالح ساختمانی و ابزار کار از روی جایگاه پاخوری در لبه باز به بلندی 15 سانتی‌متر نصب گردد. 4- نرده میانی بین پاخور و نردده بالائی قرار داده شود. ماده 129- حفاظهای نرده‌ای و پاخورهای لبه جایگاه داربست باید در سوی داخلی ستون عمودی مهر شوند. ماده 130- نرده‌ها، پاخورها و وسایل دیگر حفاظتی که جایگاه داربست بکار رفته‌اند نباید از جای خود برداشته شوند مگر در زمانی و در حدی که برای ورود اشخاص، حمل یا جابجائی مصالح ساختمانی لازم است. ماده 131- جایگاههای داربستهای معلق باید از هر سو دارای حفاظ نرده‌ای و پاخور باشند،
امٌا : (الف) – اگر کار طوری باشد که نتوان حفاظ بلندتری گذارد، نیازی نیست که بلندی حفاظ طرف دیوار بیش از 70 سانتی‌متر باشد. (ب) – اگر کاگران روی سکو یا جایگاه نشسته کار میکنند، گذاردن حفاظ و پاخور سوی دیوار الزامی نیست ولی در این حالت جایگاه بایستی دارای طناب، کابل یا زنجیرهائی باشد تا برای کارگران بصورت دستگیره‌های محکمی باشند و در زمان سرخوردن کارگر قابل‌گرفتن باشد. ماده 132- فاصله بین دیوار و جایگاه باید تا حد امکان کم باشد. مگر هنگامی که کارگران روی سکو نشسته کار میکنند در این حالت فاصله بین دیوار و جایگاه نباید از 45 سانتی‌متر بیشتر باشد. بخش سوم – داربست پایه چوبی تیرهای عمودی ماده 133- تیرهای عمودی پایه بایستی : (الف) – عمودی یا کمی بسوی ساختمان تمایل داشته باشند. (ب) – بحد کافی نزدیک بهم قرارداده شوند تا در هر اوضاع و احوالی که ممکن است پیش آید،
ثبات داربست تضمین گردد. ماده 134- کلفتی پایه‌ها بایستی: (الف) – برحسب حداکثر باری که انتظار میرود تحمل نمایند تعیین گردد. (ب) – هم‌سطح بالاترین تیر افقی، دست‌کم 8 سانتی‌متر باشد. ماده 135- هرگاه پایه عمودی داربست چوبی بایستی از طریق اتصال بلندتر شود. (الف) – پایه پائینی به تیر بالائی بایستی بوسیله برش نیم و نیم بهم میخ شود مشروط بر اینکه طول قطعه رویهم قرارگرفته از یک متر کمتر نباشد و ارتفاع داربست از 8 متر تجاوز ننماید. (ب) – باید مقطع مسطح تیر بالائی روی مقطع مسطح پایه پائینی قرار گیرد و دو قطعه حداقل بوسیله دو صفحه چوبی با ضخامت مناسب که طول آن کمتر از یک متر و عرض آنها کمتر از عرض پایه نباشد بهم متصل گردند و استحکام و اتصال آنها به پایه بوسیله میخها کاملاً تأمین شده‌باشد.
در صورتیکه پایه‌ها از چوب گرد باشند باید محل اتصال تخته‌ها باین قطعات قبلاً به‌شکل مسطح درآید. (ج) – پایه‌ای که ارتفاع آن زیاد شده بایستی بوسیله تیرهای افقی، تیرهای افقی داخل دیواری و یا تکیه‌گاههای مناسب دیگری حمایت شود. ماده 136- ثبات پایههای عمودی باید از راههای زیر تأمین گردد: (الف) – با فرو کردن در عمقی از زمین که میزان آن برحسب جنس خاک تعیین میشود . (ب) – با قراردادن آنها روی تخته‌ها یا زیرپایه(زیرسری)های مناسب دیگر به شیوه‌ای که از لغزش آنها جلوگیری کند. (ج) – یا با هر وسیله مناسب دیگر. ماده 137- هرگاه دو داربست بایستی در گوشه ساختمان بهم متتصل شوند یک پایه عمودی باید در گوشه بیرونی داربست، در محل برخورد گذارده‌شود.
تیرهای افقی ماده 138- تیرهای افقی داربست باید عملاً تراز باشند و بوسیله پیچها، گیره‌‌ها، طنابها یا وسایل مؤثر دیگر بطور محکمی به پایههای عمودی بسته شوند. ماده 139- دوسر انتهائی تیرهای افقی متوالی هم‌سطح باید روی پایه عمودی، بهمدیگر محکم بسته شوند مگرآنکه از وسایل خاصی استفاده گردد که همان استحکام را تضمین نماید. ماده 140 – دو تیر افقی متوالی بایستی دست‌کم باندزه یک متر ریهم بیافتند(همدیگر را بپوشانند). ماده 141- از برپائی داربستی که سرهای انتهائی تیرهای افقی آن فاقد تکیه‌گاه است باید اجتناب شود در هر صورت بار نبایستی بر روی سرهای انتهائی تیرهای افقی که تکیه‌گاهی ندارند، قرار داده‌شود. ماده142 – فاصله عمودی بین ردیف‌های تیرهای افقی نبایستی از چهار متر تجاوز نماید. ماده 143- تیرهای افقی بایستی در سرتاسر طول افقی داربست ادامه داشته باشد.
ماده 144- در مواقع ضروری برای جلوگیری از خطر بارهای سنگین، تیرهای افقی بایستی بطور مناسبی مانند محکم‌بستن با گیره یا وسایل مؤثر دیگر تقویت شوند. ماده 145- تیرهای افقی بایستی برای پایداری داربست تا اتمام کار بر روی پایه‌ها باقی بمانند. تیرهای افقی داخل دیواری ماده 146- تیرهای افقی داخل دیواری داربست که جایگاه کار روی آنها قرار میگیرد باید از یک قطعه ساخته شده و مستقیم و بطور محکمی به تیرهای افقی متصل گردند. ماده 147- اگر از تیرهای افقی استفاده نشده باشد، تیرهای افقی داخل دیواری باید به تیرهای عمودی بسته شوند و روی گوه‌هائی که به طرز محکمی ثابت شده، تکیه داشته باشند. ماده 148- اگر نتوان یک سر انتهائی تیرافقی داخل دیواری را بدیوار تکیه داد آن تیر بایستی با وسایل مؤثر دیگر نگاهداری شود.
ماده 149- تیرهای افقی داخل دیواری که بدیوار تکیه داده میشوند باید بدون کوچک‌کردن سطح مقطع آن حداقل ده سانتی در داخل دیوار فرو روند. ماده 150- ابعاد تیرهای افقی داخل دیواری بایستی با وزنی که میباید تحمل کنند متناسب باشند. ماده 151- فاصله بین دو تیر افقی داخل دیواری پشت سرهم که جایگاه را نگاهمیدارند بایستی با درنظرگرفتن باری که باید تحمل کنند جنس تخته‌های جایگاه تعیین گردد. ماده 152- بطور کلی برای تخته‌هائی که 50 میلی‌متر یا بیشتر ضخامت دارند فاصله یاد شده نباید از 2 متر بیشتر شود. مهر کردن یا اتکای ثابت و استحکام جانبی. ماده153- داربستهای پایه چوبی که بقسمتهای محکم و قابل اطمینان ساختمان مهارشده‌اند بایستی بوسیله تیرها و تخته‌های ضربدری از بالا به پائین در تمامی طول داربست، در نقاط برخورد تیرهای افقی و پایههای عمودی محکم بسته شوند،
تا از کج‌شدن داربست جلوگیری شود. بخش چهارم – داربست فلزی لوله‌ای مقررات کلی ماده 154- داربستهای فلزی لوله‌ای باید: (الف) – از مواد مناسبی مانند لوله‌های فولادی یا فلز مشابهی که استقامتی نظیر فولاد دارد ساخته شده‌باشد. (ب) – استحکام کافی برای نگاهداری باری را که میباید تحمل نماید با ضریب اطمینان چهار داشته‌باشد. ماده 155- تمام قطعات عمودی و افقی داربستهای فلزی لوله‌ای باید بطور مطمئنی بهمدیگر متصل شوند. ماده 156- در مواقع ضروری برای جلوگیری از خطر، داربست فلزی لوله‌ای باید بطور مورب و ضربدری در فواصل مناسب و در جهت مختلفه محکم بسته شود. ماده 157- داربستها با قطعات فلزی نباید در نزدیکی و در بالای مناطقی که خطر خطوط و تجهیزات برق‌دار وجود دارد برپا شوند و در هر صورد باید در فاصله ایمنی قرار گیرند بعلاوه مفاد ماده 110 این آئین‌نامه نیز باید مراعات شود. ماده 158- لوله‌هائی که در داربستهای فلزی لوله‌ای بکار میرود باید مستقیم و عاری از زنگزدگی، خوردگی، قرشدگی و سایر معایب باشد.
ماده 159- سرهای انتهائی لوله‌های فلزی بایستی صاف باشند تا در افزایش ارتفاع داربست و سایر اتصال دهی منطقه اتکا و اتصال کاملاً روی همدیگر قرارگیرند. ماده 160- لوله‌ها بایستی باندازه و با مقاومت مناسب برای باری که میباید تحمل نمایند ساخته شوند و در هیچ مورد قطر خارجی آها کمتر از 5 سانتی‌متر نباشد. پایههای عمودی ماده 161- پایه‌ها در داربستهای فلزی لوله‌ای باید همیشه در وضعیت عمودی نگاهداری شوند. ماده 162- اتصالات در پایههای عمودی برای داربست فلزی لوله‌ای بایستی بطریق زیر باشد: 1- متصل به تیرهای افقی یا سایر قطعات مقاوم که مانع جابجائی آنها شود. 2- به تناوب طوری بسته شود که اتصالات مجاور در یک سطح نباشد. ماده 163- با درنظر گرفتن مواد مداولی که در داربستهای فلزی بکار میرود فواصل بین پایههای عمودی نباید از اندازه‌های زیر تجاوز نماید: 1- 8/1 متر برای کارهای سنگین با قابلیت تحمل 350 کیلوگرم بر مترمربع. 2- 3/2 متر برای کارهای سبک با قابلیت تحمل 125 کیلوگرم بر مترمربع. تیرهای افقی ماده 164- تیرهای افقی باید: 1- به پایههای عمودی بسته شود و 2- اتصالات تیرهای افقی نباید در طبقات مختلف مستقیماً رویهم قرار گیرد. ماده 166- فاصله عمودی بین تیرهای افقی نباید از 2 متر تجاوز نماید.
ماده 167- هرگاه داربست فلزی لوله‌ای به مصالح بنائی ساختمان متصل میشود تیرهای افقی بایستی بطور مطمئن و محکم به مصالح بنائی بوسیله صفحات ثابت‌شده یا سایر وسایل مؤثر دیگر متصل گردد. ماده 168- هرگاه جایگاههای کار از جای خود برداشته میشوند، کلیه تیرهای افقی باید برای حفظ پایداری داربست در محل خود باقی بمانند. تیرهای افقی داخل دیواری یا دستک‌ها تعریف: تیرهای افقی داخل دیواری یا دستک‌ها بخشی از داربست هستند که برروی آنها جایگاه کار قرار دارد. داربستهائی که بوسیله دو ردیف پایه حمایت میشوند هر دو سرتیرهائی که جایگاه بر روی آن قرار دارد بر روی تیرهای افقی قرار میگیرند که در اینصورت دستک نامیده میشوند. ماده 169- در داربستهای فلزی لوله‌ای یک دستک باید کنار هر پایه عمودی قرارگیرد.
ماده 170- فاصله معمولی بین هر کدام از دستک‌ها در داربستهای فلزی لوله‌ای نباید از 5/1 متر تجاوز نماید. ماده 171- فاصله دستک‌ها برای کارهای سنگین در داربستهای فلزی لوله‌ای نباید از 90 سانتی‌متر و برای کارهای نیمه سنگین از 15/1 متر تجاوز نماید. ماده 172- وقتیکه تیرهای افقی داخل دیواری بدیوار ساختمان تکیه دارند بایستی دست‌کم 10 سانتی‌متر در داخل دیوار فرو روند. اتکای ثابت و مهارکردن ماده 173- داربستهای فلزی با یک ردیف پایه بایستی بطور مطمئنی بدیوار ساختمان مهار شود. ماده 174- خصوصیات اتکای ثابت بایستی چنین باشد: 1- لوله‌های مهار در نقاط برخورد پایه‌ها با تیرهای افقی به نمای خارجی داربست بسته شوند. 2- لوله‌های مهار به مصالح بنائی بطور مطمئنی بسته شوند. 3- اولین، آخرین و یکی‌درمیان از پایه‌ها بوسیله لوله‌هائی به ساختمان مهار شوند بصورت متناوب یعنی از هر تیر افقی بعدی همان پایه. نرده‌گذاری ماده 175- پاخورها بایستی پیچ‌شده یا بطور مطمئنی به پایه ثابت شود یا بطرز مناسبی به تخته‌های جایگاه متصل گردد. ماده 176- نرده حفاظتی بایستی بوسیله اتصالی‌های مناسبی به پایه متصل شود. ضمناً لوله‌های ضربدری نباید بعنوان حفاظ بکار برده‌شود.
ماده 177- جان‌پناه جایگاه داربستهای پایه لوله‌ای بایستی بر طبق مقررات مواد 128 تا 130 این آئین‌نامه تهیه شود. علاوه بر آن در صورد امکان در طرف خارج داربست در محل احداث جایگاه توری حفاظتی مناسب و مطمئنی بسته شود. اتصالات ماده 178- مفاصل و اتصالات داربستهای فلزی لوله‌ای باید: 1- فولاد چکشخوار و غیره قابل خوردشدن یا از مواد مشابهی با همان مشخصات و استقامت باشد. 2- دقیقاً و بدرستی بوسیله قفل و بست و یا بوشن و یا سه‌راهی و چهارراهی بر روی سرتاسر قطعات سطوح اتکای مورد استفاده متصل گردند. بنحویکه اتصالات هرز نبوده و حرکت و لرزش نداشته‌باشد.
ماده ش179- اتصالات نباید: 1- ایجاد تغییرشکل در لوله‌ها نماید. 2- خودشان تغییرشکل یابند. ماده 180- وقتیکه از خاصیت اصطکاک برای سفت‌کردن اتصالات استفاده میشود اینگونه اتصالات نباید در جابجائی بعنوان نیروی اولیه کشش مورد استفاده‌قرارگیرند. ماده 181- اتصالات دارای پیچ و مهره باید تا آخرین دندانه کاملاً پیچ و سفت شوند. بخش پنجم – داربستهای معلقی که جایگاه آن با راه‌اندازی دستی کار میکنند. ماده 182- تیرهای پیش‌آمده باید: (الف) – دارای مقاومت و سطح مقطع کافی برای تأمین استحکام و پایداری داربست باشند. (ب) – بطور عمودی به نمای خارجی ساختمان نصب گردند و (ج) – با دقت نصب شود تا مناسب با رکابها و کفه فلزی جایگاه باشد. ماده 183- بخش پیش‌آمده این تیرها از ساختمان باید بگونه‌ای باشد تا در موقعیکه جایگاه کار (پلات‌فورم) در حالت آویزان ثابت شده فاصله جایگاه از نمای خارجی ساختمان از 30 سانتی‌متر بیشتر نباشد مگر در موارد استثنائی که در ماده 132 بآن اشاره شده. ماده 184- تیرهای پیش‌آمده بایستی بوسیله پیچ یا وسایل مشابه‌ای بطور مطمئنی به اجزای اصلی ساختمان اتکای ثابت داشته و مهار شوند. ماده 185- پیچ‌های مهار بایستی بخوبی سفت شوند و بطور مطمئنی تیرهای پیش‌آمده به اتکای کیسه‌های شن یا سایر وزنه‌های تعادل آزاد وول مهار میشود وسایل فوق بایستی بطور اطمینان بخشی به تیرهای پیش‌آمده بسته شوند.
ماده187- قلابهای آویزان و سقفهای فلزی حمال بایستی از فولاد مناسب چکشخوار یا مواد دیگری که داری مشخصات مشابه فولاد باشد ساخته شوند. ماده 188- در انتهای هریک از تیرهای پیش‌آمده یا در انتهای هریک از تیرآهن‌های حمال بایستی پیچ‌های متوقف‌کننده نصب شود. ماده 189- طناب‌های آویز باید: (الف) – از الیاف بلند و نوع عالی یا سایر رشته‌های طبیعی یا فیبرهای مصنوعی با کیفیت مشابه یا طناب سیمی ساخته شود و (ب) – دست‌کم دارای ضریب اطمینان 10 برای رشته‌ها و فیبرها و حداقل 6 برای سیم فولادی باشد.
ماده 190- طناب‌های آویز باید دور پولی‌ها و قرقره‌های مناسبی جمع شوند تا اینکه جایگاه کار قادر باشد بطور اطمینان بخشی بالا یا پائین برود. ماده 191- طناب‌های آویز باید بطور مناسبی در مقابل سائیدگی و زدگی محافظت شوند. ماده 192- پولی‌ها و قرقره‌های جمع‌کننده طنابها و کابلها بایستی بوسیله کابلها به جایگاههای کار (پلات‌فورم) متصل شوند. جایگاههای کار(پلات‌فورم) ماده 193- طول جایگاههای کار ( پلات‌فورم‌های) داربستهای معلق با راه‌اندازی دستی نبایستی از 8 متر و در عرض از 60 سانتی‌متر تجاوز نماید. ماده 194- پلات‌فورم‌ها باید: (الف) – بوسیله دو یا چندین طناب یا زنجیرآویزان باشند که از هم بیش از 5/3 متر فاصله نداشته باشند. (ب) – بوسیله نرده‌های یک قطعه‌ایکه برروی رکابهای فلزی تکیه دارند محافظت شده و این رکابها به طنابها و زنجیرهای آویز متصل شوند.
ماده 195- در هیچ زمانی طناب میانی نباید بیشتر از هریک از دو طناب کناری آن کشیده شود. ماده 196- پلات‌فورم‌ها باید بر روی تسمه‌ها یارکابهائی از فولاد ملایم یا آهن سخت با سطح مقطع مناسب سوار شوند. تسمه و رکابهای فلزی بایستی حداکثر بفاصله5/3 متر از یکدیگر قرار گیرند. ماده 197- رکابهای پلات‌فورم بایستی از زرتخته‌های جایگاه عبورکرده و بطور محکلم بآنها بسته شوند. راه‌اندازی ماده 198- نباید بیش از دو نفر کارگر و در یک زمان بر روی جایگاه داربست معلق با راه‌اندازی دستی کار نمایند. ماده 199- جایگاه دو یا چندین داربست معلق بار راه‌اندازی دستی نباید بوسیله تخته یا وسایل دیگر بهم اتصال داده شوند.
ماده 200- در مواقعیکه داربست معلق با راه‌اندازی دستی کار نمی نماید بایستی به ساختمان بسته شود یا به سطح زمین پائین آورده شده و ابزار و سایر مصالح وآت آشغال از روی آن برداشته شود. ماده 201- داربستهای معلق با راه‌اندازی دستی قبل از بکارگیری بایستی بوسیله دوبار بارگیری در مسافت کوتاه آزمایش شود. ماده 202- در داربستهای معلق با راه‌اندازی دستی که کارگران برروی جایگاه آن نشسته کار میکنند بایستی وسایلی پیش‌بینی شود تا جایگاه را دست کم در 45 سانتی‌متر نگهدارد تا هنگام تکان‌خوردن داربست، مانع برخورد زانوهای کارگران با دیوار گردد. بخش ششم – داربستهای معلق با راه‌اندازی ماشینی جایگاه ماده 203- تیرهای پیش‌آمده: تیرهای پیش‌آمده باید تماماًبا مقررات مواد 182 تا 185، 187 و 188 تطبیق داشته‌باشد. ماده 204- فقط تحت شرایط بینهایت استثنائی باید از وزنه‌های تعادل بعنوان وسایل نگهدارنده تیرهای پیش‌آمده استفاده شود. کابلهای آویز ماده 205- فقط کابلهای آویز فولادی که با مقررات ماده 189 (ب) منطبق است بایستی در داربستهای معلق با راه‌اندازی ماشینی جایگاه برده‌شود.